Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αυλή. Είχαμε λουλούδια σε γλάστρες και καναρίνια σε κλουβάκια. Εκείνον τον καιρό είχαμε και πολλές αδέσποτες γάτες. Περνούσαν από την αυλή μας και έκαναν τα σουλάτσα τους στο απέναντι ταρατσάκι, λιάζονταν στον ήλιο ή έτρεχαν να προφυλαχθούν όταν έβρεχε...
Τις λάτρευα! Δεν ξέρω τον λόγο, δεν είχαμε ποτέ οικόσιτη γάτα, ούτε και οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερα ''γατόφιλοι". Δεν μου έμαθε κανείς να τις λατρεύω, η αγάπη μου γι' αυτές ήταν αυτοφυής! Οι γονείς μου, από φόβο μην πάνε στα καναρίνια μας, ή μην μπουν στο σπίτι και ''μαγαρίσουν" το φαγητό μας, τους έκαναν "ξουτ" και τις έδιωχναν. Όμως εγώ εκεί. Απτόητη! Καθόμουν με τις ώρες στο πλατύσκαλο της πίσω αυλής και τις παρατηρούσα, θαυμάζοντας τη χάρη τους και την ομορφιά τους. Ξέρω, θα σας φανεί παράξενο, αλλά ένιωθα ότι υπήρχε κάτι το γατίσιο μέσα μου, κι έτσι είχα την ψευδαίσθηση(;) ότι επικοινωνώ μαζί τους. Ήμουν δεν ήμουν επτά, οκτώ χρονών τότε. Αντί να μένω κλεισμένη στο σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση, η αγαπημένη μου ασχολία ήταν αυτή. Να κάθομαι στο πλατύσκαλο, παρέα με ένα βιβλίο και να περιμένω να περάσει καμιά γάτα για να την παρατηρήσω. Όταν συνέβαινε αυτό, αυτοσυγκεντρωνόμουν και προσπαθούσα να ανοίξω ένας σιωπηλό διάλογο μαζί της. Και νόμιζα ότι το κατάφερνα!
Κάποια στιγμή ήρθε στην αυλή μας ένα μικρό γκρίζο γατάκι. Ήταν πεινασμένο και ασχημούλι. Όμως εγώ το αγάπησα και το περιμάζεψα. Όχι μέσα στο σπίτι βέβαια, αφού οι γονείς μου δεν το επέτρεπαν κάτι τέτοιο, αλλά έξω. Κάθε μέρα έβγαινα και το τάιζα, το χάιδευα κι έπαιζα μαζί του. Το είχα βαφτίσει "Μπίου" χωρίς να ξέρω αν είναι θηλυκό ή αρσενικό. Ήθελα να το κρατήσουμε. ...Όμως ένα απόγευμα που είχαμε φύγει από το σπίτι για αρκετές ώρες, δεν ξέρω πως έγινε και η Μπίου έμεινε κλεισμένη μέσα στο σπίτι μας. Όταν επιστρέψαμε... καταλαβαίνετε! Την βρήκαμε ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά πάνω στον καναπέ έχοντας αφήσει λίγο παρακεί έναν τεράστιο λεκέ από ..."Την ανάγκη της" . Η μαμά μου έξαλλη! Ο μπαμπάς μου ακόμη πιο έξαλλος!... Την επόμενη μέρα την πήρε σε μια σακούλα και πήγε και την άφησε πολύ μακριά από το σπίτι μας. Δεν την πείραξε, ούτε την σκότωσε. Εντάξει μπορεί να μην τις ήθελαν οι δικοί μου, αλλά δεν ήταν δολοφόνοι! Απλώς την απομάκρυνε!.... Τί να το κάνω όμως; Εγώ πληγώθηκα! Μου έλειπε η Μπίου μου.
Πέρασαν τα χρόνια και έγινα δεκαέξι χρονών. Από κοντά μεγάλωνε η αδερφή μου, με παρόμοια συναισθήματα για τις γατούλες. Μια μέρα έφερε στο σπίτι ένα θηλυκό γατάκι. Ήταν πανέμορφο. Λευκό με λίγο γκρί σε διάφορα σημεία του σώματός του. Την βαφτίσαμε Ούρσουλα,
Οι γονείς μου αντέδρασαν και πάλι αλλά αυτή τη φορά δεν θα τους περνούσε. Τώρα ήμασταν δύο, και μάλιστα οργανωμένες. Εγώ σαν μεγαλύτερη είχα μάθει πια πολλά πράγματα για τις γάτες κι έτσι έδωσα τη μάχη μου με επιχειρήματα! Τους πείσαμε εντέλει ότι δεν είναι βρόμικες, ότι αν εμβολιαστούν δεν κουβαλούν ασθένειες και καταρρίψαμε κάθε αστικό μύθο που ήθελε τις γάτες κακές και μοχθηρές. Η μητέρα μου ήταν η πρώτη που πείστηκε, ίσως γιατί εμείς μεγαλώναμε και φεύγαμε από την αγκαλιά της και είδε στην Ούρσουλα ένα καινούριο μωρό! Ο μπαμπάς μου ακόμη πρόβαλε τις αντιρρήσεις του αλλά με σύμμαχο μας τη μαμά, καταλαβαίνετε ...Το δέχτηκε! Χώρια που του το "χτύπησα" και για την Μπίου μου, σιγά μην δεν το έκανα!
Έτσι, η πρώτη μας οικόσιτη γάτα ήταν η Ούρσουλα! Εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας και στην καρδιά της μητέρας μου κι έζησε δεκατέσσερα χρόνια δεμένη μαζί της. Εμάς ούτε που να μας πλησιάσει. Εκείνη είχε διαλέξει για "αφεντικό", αν μπορούμε φυσικά να πούμε ποτέ ότι οι γάτες έχουν "αφεντικό"....
Κάποια στιγμή, κι ενώ ήμασταν εν μέσω οικοδομικών εργασιών αφού το παλιό σπίτι μας είχε γκρεμιστεί και χτιζόταν εκ νέου, ήρθε στη ζωή μου η Εύα. Η μαυρόασπρη γατούλα που έχω ακόμη μέχρι και σήμερα!
Η Εύα είναι κομμάτι της ιστορίας μου πια, αφού μετράει δεκαεννιά χρόνια ζωής κοντά μου. Έχει δει τα νιάτα μου, τον γάμο μου, τη γέννηση του γιου μου και πολλές άλλες αλλαγές της ζωής μου, ευχάριστες και δυσάρεστες. Με τόσα που έχουν συμβεί, θα μπορούσα να πω πως ,ίσως, η Εύα είναι η μόνη "σταθερή αξία" τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Προσφάτως, ήρθε στην ζωή μου και ο Πάνθηρας. Αυτός ο μικρός τύραννος με την έντονη προσωπικότητα που κατάφερε να μου ''υπαγορεύσει" ένα ολόκληρο βιβλίο... Αλλά γι' αυτόν θα μιλήσουμε άλλη φορά... Για την ακρίβεια, θα μιλάμε αρκετά συχνά για τον Πάνθηρα, μιας και είναι η μασκότ του συγκεκριμένου ιστολογίου.
Εκείνο που θέλω να πω κλείνοντας είναι ότι με τα χρόνια αυτή η πεποίθηση που είχα ως παιδί, ότι επικοινωνώ με τις γάτες αντί να εκλείψει, εδραιώθηκε μέσα μου για τα καλά! Ναι, πραγματικά επικοινωνώ μαζί τους....
Μόνο που τώρα πια κατάλαβα ότι δεν έχω εγώ αυτό το "χάρισμα" της επικοινωνίας... Εκείνες το έχουν!
Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι απλώς, να ακούω όλα όσα μου λένε με την μοναδική σιωπηλή τους φωνή! Αυτή που μιλάει κατευθείαν μέσα στην καρδιά μου...
Καλή σας μέρα!
Τις λάτρευα! Δεν ξέρω τον λόγο, δεν είχαμε ποτέ οικόσιτη γάτα, ούτε και οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερα ''γατόφιλοι". Δεν μου έμαθε κανείς να τις λατρεύω, η αγάπη μου γι' αυτές ήταν αυτοφυής! Οι γονείς μου, από φόβο μην πάνε στα καναρίνια μας, ή μην μπουν στο σπίτι και ''μαγαρίσουν" το φαγητό μας, τους έκαναν "ξουτ" και τις έδιωχναν. Όμως εγώ εκεί. Απτόητη! Καθόμουν με τις ώρες στο πλατύσκαλο της πίσω αυλής και τις παρατηρούσα, θαυμάζοντας τη χάρη τους και την ομορφιά τους. Ξέρω, θα σας φανεί παράξενο, αλλά ένιωθα ότι υπήρχε κάτι το γατίσιο μέσα μου, κι έτσι είχα την ψευδαίσθηση(;) ότι επικοινωνώ μαζί τους. Ήμουν δεν ήμουν επτά, οκτώ χρονών τότε. Αντί να μένω κλεισμένη στο σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση, η αγαπημένη μου ασχολία ήταν αυτή. Να κάθομαι στο πλατύσκαλο, παρέα με ένα βιβλίο και να περιμένω να περάσει καμιά γάτα για να την παρατηρήσω. Όταν συνέβαινε αυτό, αυτοσυγκεντρωνόμουν και προσπαθούσα να ανοίξω ένας σιωπηλό διάλογο μαζί της. Και νόμιζα ότι το κατάφερνα!
Κάποια στιγμή ήρθε στην αυλή μας ένα μικρό γκρίζο γατάκι. Ήταν πεινασμένο και ασχημούλι. Όμως εγώ το αγάπησα και το περιμάζεψα. Όχι μέσα στο σπίτι βέβαια, αφού οι γονείς μου δεν το επέτρεπαν κάτι τέτοιο, αλλά έξω. Κάθε μέρα έβγαινα και το τάιζα, το χάιδευα κι έπαιζα μαζί του. Το είχα βαφτίσει "Μπίου" χωρίς να ξέρω αν είναι θηλυκό ή αρσενικό. Ήθελα να το κρατήσουμε. ...Όμως ένα απόγευμα που είχαμε φύγει από το σπίτι για αρκετές ώρες, δεν ξέρω πως έγινε και η Μπίου έμεινε κλεισμένη μέσα στο σπίτι μας. Όταν επιστρέψαμε... καταλαβαίνετε! Την βρήκαμε ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά πάνω στον καναπέ έχοντας αφήσει λίγο παρακεί έναν τεράστιο λεκέ από ..."Την ανάγκη της" . Η μαμά μου έξαλλη! Ο μπαμπάς μου ακόμη πιο έξαλλος!... Την επόμενη μέρα την πήρε σε μια σακούλα και πήγε και την άφησε πολύ μακριά από το σπίτι μας. Δεν την πείραξε, ούτε την σκότωσε. Εντάξει μπορεί να μην τις ήθελαν οι δικοί μου, αλλά δεν ήταν δολοφόνοι! Απλώς την απομάκρυνε!.... Τί να το κάνω όμως; Εγώ πληγώθηκα! Μου έλειπε η Μπίου μου.
Πέρασαν τα χρόνια και έγινα δεκαέξι χρονών. Από κοντά μεγάλωνε η αδερφή μου, με παρόμοια συναισθήματα για τις γατούλες. Μια μέρα έφερε στο σπίτι ένα θηλυκό γατάκι. Ήταν πανέμορφο. Λευκό με λίγο γκρί σε διάφορα σημεία του σώματός του. Την βαφτίσαμε Ούρσουλα,
Οι γονείς μου αντέδρασαν και πάλι αλλά αυτή τη φορά δεν θα τους περνούσε. Τώρα ήμασταν δύο, και μάλιστα οργανωμένες. Εγώ σαν μεγαλύτερη είχα μάθει πια πολλά πράγματα για τις γάτες κι έτσι έδωσα τη μάχη μου με επιχειρήματα! Τους πείσαμε εντέλει ότι δεν είναι βρόμικες, ότι αν εμβολιαστούν δεν κουβαλούν ασθένειες και καταρρίψαμε κάθε αστικό μύθο που ήθελε τις γάτες κακές και μοχθηρές. Η μητέρα μου ήταν η πρώτη που πείστηκε, ίσως γιατί εμείς μεγαλώναμε και φεύγαμε από την αγκαλιά της και είδε στην Ούρσουλα ένα καινούριο μωρό! Ο μπαμπάς μου ακόμη πρόβαλε τις αντιρρήσεις του αλλά με σύμμαχο μας τη μαμά, καταλαβαίνετε ...Το δέχτηκε! Χώρια που του το "χτύπησα" και για την Μπίου μου, σιγά μην δεν το έκανα!
Έτσι, η πρώτη μας οικόσιτη γάτα ήταν η Ούρσουλα! Εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας και στην καρδιά της μητέρας μου κι έζησε δεκατέσσερα χρόνια δεμένη μαζί της. Εμάς ούτε που να μας πλησιάσει. Εκείνη είχε διαλέξει για "αφεντικό", αν μπορούμε φυσικά να πούμε ποτέ ότι οι γάτες έχουν "αφεντικό"....
Κάποια στιγμή, κι ενώ ήμασταν εν μέσω οικοδομικών εργασιών αφού το παλιό σπίτι μας είχε γκρεμιστεί και χτιζόταν εκ νέου, ήρθε στη ζωή μου η Εύα. Η μαυρόασπρη γατούλα που έχω ακόμη μέχρι και σήμερα!
Η Εύα είναι κομμάτι της ιστορίας μου πια, αφού μετράει δεκαεννιά χρόνια ζωής κοντά μου. Έχει δει τα νιάτα μου, τον γάμο μου, τη γέννηση του γιου μου και πολλές άλλες αλλαγές της ζωής μου, ευχάριστες και δυσάρεστες. Με τόσα που έχουν συμβεί, θα μπορούσα να πω πως ,ίσως, η Εύα είναι η μόνη "σταθερή αξία" τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Προσφάτως, ήρθε στην ζωή μου και ο Πάνθηρας. Αυτός ο μικρός τύραννος με την έντονη προσωπικότητα που κατάφερε να μου ''υπαγορεύσει" ένα ολόκληρο βιβλίο... Αλλά γι' αυτόν θα μιλήσουμε άλλη φορά... Για την ακρίβεια, θα μιλάμε αρκετά συχνά για τον Πάνθηρα, μιας και είναι η μασκότ του συγκεκριμένου ιστολογίου.
Εκείνο που θέλω να πω κλείνοντας είναι ότι με τα χρόνια αυτή η πεποίθηση που είχα ως παιδί, ότι επικοινωνώ με τις γάτες αντί να εκλείψει, εδραιώθηκε μέσα μου για τα καλά! Ναι, πραγματικά επικοινωνώ μαζί τους....
Μόνο που τώρα πια κατάλαβα ότι δεν έχω εγώ αυτό το "χάρισμα" της επικοινωνίας... Εκείνες το έχουν!
Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι απλώς, να ακούω όλα όσα μου λένε με την μοναδική σιωπηλή τους φωνή! Αυτή που μιλάει κατευθείαν μέσα στην καρδιά μου...
Καλή σας μέρα!
Σε παρακαλώ γράψε και ένα τρίτο βιβλίο με τον πάνθηρα, γιατί περιμένω πάρα πολύ καιρό για αυτό!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το διαβάσεις αυτό, ελπίζω να είσαι καλά και να το γράψεις γρήγορα!